Er zijn ontelbaar veel mensen die de een of andere vorm van een dwangneurose hebben. Gewoonlijk word je er niet mee geboren, maar ontwikkelt het zich gaandeweg in je leven als een vaststaand feit. Zonder kennis van reïncarnatie zijn dwangneurosen niet te begrijpen. De wetenschap neemt deze angststoornis gelukkig wel serieus, maar weet niet -zoals je al vaker in deze blogs hebt kunnen lezen- waar het vandaan komt. Dwangneuroses lijken door de soms vreemde, dwangmatige handelingen een spelletje met het slachtoffer te spelen, maar een spelletje is het geenszins. Eerder het tegengestelde is het geval: dwangneuroses zijn absoluut maatwerk! Niemand krijgt zomaar een dwangneurose, en geen enkele dwangneurose is hetzelfde. Hoe ik dat weet? Daar kom je achter, als je in de ziel mag schouwen van degene die er last van heeft.
Om een voorbeeld te geven: Een vader verlaat zijn huisje, waarin zijn 2 kinderen liggen te slapen. Er was nog geen elektrisch licht en hij vergeet de kaars, die midden op de tafel staat, uit te blazen. Door het dichtslaan van de voordeur krijgt een windvlaag vat op de vlam en zet het huisje in brand. Zijn beide kinderen komen in de brand om. Iedereen voelt wel aan, dat dit een ongelooflijk heftig trauma veroorzaakt moet hebben bij de vader. Dit vertaalt zich naar zijn huidige leven, door alles wat hij doet ontelbare keren dwangmatig te controleren. Zie je het verband? Een volkomen logische reactie als je weet welke gebeurtenis eraan voorafging.
Een ander voorbeeld van iemand die in dit leven last had van een ziekelijke dwang tot stelen (kleptomanie). Bij een kijkje in de ziel, bleek deze persoon in een ander leven een arm straatkind te zijn geweest. Om te overleven was het stelen van voedsel en andere nuttige dingen zijn tweede natuur geworden. Een leven later is er geen reden meer om te stelen. Maar nu blijkt het stelen zo’n automatisme te zijn geworden, dat hij het niet meer kan laten.
Dit zijn slechts 2 voorbeelden, maar achter werkelijk iedere dwangneurose schuilt een meer of mindere heftige emotie uit een eerder leven. In bovenstaande voorbeelden is er sprake van enige logica tussen oorzaak en gevolg. Dat is niet het geval bij een dwangneurose die bestaat uit dingen aantikken, tellen enz. De geest heeft dan een soort van bezweringsritueel bedacht, waarmee men denkt het noodlot op afstand te houden.
Helaas lost het weten van de oorzaak het probleem niet op. Er is ook niet één behandelplan, dat alle dwangneuroses kan wegnemen. Medicijnen dempen wel de emotie, maar lossen de stoornis zelf niet op.
In het geval van de vader helpt het, als je jezelf kunt vergeven. Daarna is het zaak de dwangmatige gedachten los te koppelen van het verleden. Gedachten zijn machtige krachten als we hen de baas over ons laten spelen. Maar gedachten zijn geen waarheden; we kunnen zelf bepalen wat we denken. Het vergt behoorlijk wat inspanning, maar we moeten stevig optreden tegen de gedachten die we niet willen hebben. Het is in veel gevallen een moeizame, maar niet onmogelijke weg. Maar wat is er mooier dan deze zwarte bladzijde uit je verleden te kunnen afsluiten? Er zal heel veel rust en voldoening voor in de plaats komen.