Zelfdoding

Helaas ben ik met dit onderwerp al vaker geconfronteerd dan mij lief is. Je zou het misschien niet verwachten, maar ook in spirituele kringen komt het regelmatig voor. Steeds overvalt mij dan een gevoel van onmacht. Dit was met de juiste inzichten misschien te voorkomen geweest. Ik denk namelijk dat zelfdoding een minder ‘aantrekkelijke’ optie wordt, als je meer kennis hebt van de wetten van het leven. Voordat we geboren worden, stellen we met onze geestelijke begeleiders de tijdsspanne vast, die we op aarde willen zijn. Aan deze afspraak moeten we ons vervolgens houden. Als we eenmaal op aarde ‘geland’ zijn, zijn we deze afspraak natuurlijk vergeten. Omdat de aarde nu eenmaal een leerschool is, maken we van alles mee. Waaronder zo nu en dan ook situaties die ons boven het hoofd lijken te groeien. Die situaties kunnen volgens een langdurig proces verlopen, maar soms kan er ook een heftige reactie op iets vervelends zijn. Hoe dan ook, we zijn ervan overtuigd dat we de situatie niet aan kunnen. En zien als enige uitweg nog het beëindigen van ons leven. Wat bijna niemand weet, is dat door zelfdoding het leven niet ophoudt. Na onze overgang blijven wij aan ons stoffelijk overschot vastzitten. Net zolang totdat ons lichaam helemaal ontbonden is (begrafenis) of verbrand (crematie). Daarna zijn we weliswaar bevrijd van ons lichaam, maar nog niet bevrijd van de aarde. We verblijven in de buurt van ons lichaam in een soort van niemandsland. Een lege, donkere ruimte waarin niets te beleven valt, en dus ook geen ontwikkeling mogelijk is. Hier moeten wij onze tijd op aarde volmaken, totdat wij de leeftijd bereikt hebben, waarin wij anders zouden overgaan. Uiteraard kiest niemand lichtzinnig voor zelfdoding. Integendeel, het betreft vaak mensen die al dan niet langdurig in stilte lijden, en niet met anderen over hun heftige gevoelens praten. Dat zij dit niet kunnen, vindt nogal eens zijn oorzaak in het gevoel nergens gehoor of begrip te vinden. Ook grote schaamte of het hoofd niet kunnen buigen (imagoverlies) kan een aanleiding zijn er niet over te praten. Vanuit het perspectief van degene die zelfdoding overweegt, is het misschien nog te begrijpen dat hij/zij niet over de situatie kan praten. Voor de nabestaanden is het echter een heel ander verhaal. Die zien het niet altijd aankomen, en gaan hierdoor gebukt onder hevige schuldgevoelens. Toch is er niet altijd sprake van een verwijtbare situatie, want het ‘slachtoffer’ heeft er tenslotte zelf voor gekozen zijn ware gevoelens verborgen te houden. Lees jij dit verhaal en bevind jij je in een soortgelijke situatie? Is er niemand door wie jij je gehoord en begrepen voelt? Wend je dan tot de engelen. Je hoeft ze hiervoor niet te kunnen zien of voelen. Roep ze dagelijks aan (wel respectvol uiteraard, het zijn ten slotte hogere wezens) en vraag om hulp. Ze kunnen jouw probleem niet zonder meer wegnemen, maar er wel voor zorgen dat de juiste hulp op je pad komt. Je zult zien, dat als je dit als innige wens naar boven geeft, er een oplossing op je pad komt. En jij uiteindelijk nog een lang en gelukkig leven tegemoet kunt gaan!